Mixed feelings
Blijf op de hoogte en volg Margit
28 November 2013 | Ghana, Swedru
Heeee iedereen,
Een week geleden schreef ik mijn laatste blog en in de tussentijd is alweer zoveel gebeurd. Het lijkt soms wel een achtbaan waarin ik leef; op de automatische piloot en gaan met die banaan.. Tsja dat brak mij dan ook op vorige week. De buikpijn en verkoudheid hielden maar niet op en het werd steeds erger. Op een gegeven moment kon ik niks meer binnenhouden, waardoor ik zwakker en zwakker werd. Afgelopen maandag was het de hoogste tijd om naar het ziekenhuis te gaan, want misschien was ik het slachtoffer van malaria geworden. Een leraar uit het schooltje ging met me mee naar het ziekenhuis met de bedoeling dat zij de tolk zou zijn. Helaas was ze meer bezig met mijn geld (of ik water, koekjes en beltegoed voor haar kon kopen) dan met mijn welzijn. Beetje vervelend, maar gelukkig spreek ik inmiddels vloeiend engels (nee grapje, maar ik red me hier prima) waardoor ik met handen en voeten kon uitleggen waar ik last van had. Ik werd eerst naar een tafel gestuurd waar ik werd 'ingeschreven' in het bestand van het ziekenhuis. Ik moest vragen beantwoorden als: ben je een christen, ben je getrouwd, heb je kinderen etc. Heel apart, omdat het helemaal niet van belang is bij een doktersbezoek, lijkt mij. Vervolgens werd ik naar een tafel gestuurd waar m'n gewicht, hartslag, bloeddruk en temperatuur werd gemeten. Ik schrok toen ik de resultaten zag.. De kilo's waren er sneller af dan ik verwachtte, dus als je op zoek bent naar een goed dieet: ga voor een paar weken/maanden naar Afrika en je komt slank en wel terug ;) Nadat ik was bijgekomen van de schrik werd ik naar de 'wachtruimte' (lees: een rij stoelen buiten) gestuurd waar een stuk of 25 mensen zaten te wachten op de dokter. Er werd van alles in het Twi naar me geschreeuwd. Ja ik wist dat ik er niet op m'n best uit zag, maar om je nou boos te maken om het feit dat ik op dat moment geen oorbellen droeg waardoor ik net een jongen leek, vond ik persoonlijk een beetje te ver gaan. Het enige wat ik dacht was: tel tot tien en probeer vriendelijk te lachen. Het wachten duurde helaas een uur, dus na een paar minuten werd ik helemaal gek van iedereen die naar me aan het lachen en schreeuwen was. Ik deed m'n ogen dicht en deed alsof ik in slaap viel. Gelukkig kreeg ik daardoor 'voorrang' en kon ik eindelijk vertellen waar ik last van had. De dokter wilde dat ik naar het laberatorium ging om te checken of het malaria, een maaginfectie of nog iets anders was. Bij het laberatorium aangekomen bleek het dicht te zijn. De dokter gaf me vijf verschillende medicijnen, van alles wat: iets voor malaria, iets voor een maaginfectie en iets tegen bronchitus, in de hoop dat een van deze drie de goede zou zijn. Ik had er niet bij nagedacht dat ik net zo goed de volgende ochtend terug kon gaan als het laberatorium wel open was, maarja... De medicijnen bleven echter niet in m'n maag zitten, dus ben ik 's avonds met Isabel en een Zweedse vrijwilliger (Eva) naar een klein kliniekje in de buurt van het weeshuis gegaan om te kijken of ik malaria had. En....... het was gelukkig geen malaria!! Er zat dus niks anders op dan niks eten en wachten tot m'n maag herstelde. Na bijna twee dagen in bed te hebben gelegen voel ik me vandaag weer een stuk beter! Ik probeer weer rustig aan het eten op te bouwen en de medicijnen blijven eindelijk zitten. Eind goed al goed ;)
Afgelopen weekend was een grote flop. Isabel en ik hadden het plan om een cacaoplantage in een traditioneel dorpje te gaan bezoeken. Dit dorpje zou ongeveer vier uur rijden vanaf het weeshuis zijn. Vol goede moed vertrokken we zaterdagochtend acht uur; op weg naar Accra. Doordat het zo druk was in Accra en we meer dan twee uur op een trotro richting het traditionele dorpje moesten wachten, duurde de reis veel langer dan we hadden gepland. Toen ook nog eens het noodweer uitbrak en het bezoekerscentrum met het daarbijhorende guesthouse dicht bleek te zijn, hadden we het een beetje gehad. Alsof het nog erger kon, kreeg de taxi die ons naar een hotel zou brengen pech onderweg. Verschillende mensen probeerden onze taxi weer aan de praat te krijgen, maar door het noodweer was het onbegonnen werk. Onze taxichauffeur zei na verschillende pogingen: 'Ik ga naar het dichtsbijzijnde stadje om gereedschap te halen, ik kom zo terug' Daar zaten wij dan... Twee onschuldige obruni's in een verlaten taxi in de middle of nowhere... Toen het donker begon te worden en de taxichauffeur na bijna een uur nog niet terug was, hebben we een andere taxi gepakt die ons naar het hotel heeft gebracht. Uiteindelijk hebben we zaterdag tien uur lang in een taxi en trotro gezeten, maar hebben we niks gezien van wat we wilden zien. Beetje jammer dus...
Zondagochtend zijn we, ondanks dat we ons slecht voelde. vroeg opgestaan en hebben we nog maar een poging gedaan om de cacaoplantages te zien. Aangekomen bij het bezoekerscentrum bleek het nog steeds dicht te zijn. Toevallig kwam er een jongen van een jaar of twintig langslopen en hij vroeg of we kwamen voor een rondleiding. Hij vertelde ons dat hij daar doordeweeks werkt en dat hij ons wel wilde rondleiden. Heel lief!! Hij legde heel veel uit; over hoe de plantages zijn ontstaan en wat voor soort andere gewassen er waren, erg leuk om te horen! Na een uur gezweet en gezwoegd te hebben in de tropen waren we weer terug in het bezoekerscentrum. Tot onze grote verbazing (en schrik) stond daar de taxichauffeur (met de taxi die pech had) op ons te wachten. Hij wilde nog geld van ons, omdat wij hem niet hadden betaald. Ja, vind je het gek dat we je niet betalen als je ons alleen in de middle of nowhere achterlaat. Maar oke, hij was dit keer zo aardig om ons weer naar de bewoonde wereld te brengen, dus hebben we hem uiteindelijk wat geld toegestopt. Alle Ghanezen moet je immers te vriend houden he ;)
Na weer wat uurtjes in de trotro kwamen we aan bij het weeshuis. De kindjes, zo lief als altijd, waren dit keer een beetje van slag. Waarom weten we nog steeds niet, maar gelukkig waren ze snel weer de oude. Onze dagen op het weeshuis zijn nog steeds een beetje hetzelfde als de eerste week: de kleine kinderen wassen, zelf ontbijten, de afwas doen, de kamers en matrassen schoonmaken, kleding wassen en tussendoor nog ergens lunchen. En dan 's middags, na schooltijd, is er eindelijk tijd om met de kinderen te spelen! Afgelopen week kwam echter de mededeling dat wij als vrijwilligers de kleine kinderen van twee tot vier jaar moesten lesgeven. Isabel en ik dachten: 'Oh nee, niet weer hetzelfde liedje als op het schooltje: sit down, don't beat each other etc.' Gelukkig zijn we met meer vrijwilligers waardoor we allemaal een of twee uur per dag de kleintjes lesgeven (lees: zingen, tekenen en hen laten slapen haha). Het is dus minder erg om deze kinderen les te geven, maar een ding weet ik nu wel zeker: ik ga m'n ouders zeker niet achterna in het onderwijs (sorry pap en mam haha ;))
Gisteren zijn er twee nieuwe kinderen in het weeshuis gekomen. Een van hen huilt heel veel en zegt elke keer: 'Ik wil naar mama' .... ZO zielig!! Heel lastig om dat te zien, want je kunt niet veel meer doen dan troosten.
Ik vind het nog steeds heel lastig te begrijpen dat ouders hun kinderen zo maar op de straat of bij het politiebureau dumpen. Van die Afrikaanse lachebekjes zijn toch super lief?! We hebben geprobeerd voorzichtig te vragen naar de achtergrond van de kinderen. Dit werd helaas niet echt op prijs gesteld, volgens mij. Het is natuurlijk niet het leukste onderwerp om over te praten, maar ik kan m'n nieuwsgierigheid nog steeds moeilijk onder bedwang houden haha!
We hebben net afscheid genomen van Eva. Zij vertrekt weer richting Zweden. We hebben onze contacten uitgewisseld, heel leuk om elkaar te blijven spreken en er een nieuw vakantieadresje in de buurt van Stockholm erbij te hebben!
Het was een week vol ups and downs, maar gelukkig heb ik de up weer gevonden. Hopelijk houdt m'n lichaam het dit keer beter uit en laat het me niet nog een keer in de steek. Positief blijven denken en het leven ziet er dan zoveel mooier uit :)
Hoe is het in Nederland? Begint het al te sneeuwen en brandt de openhaard al? Heeft sinterklaas de schoenen al goed gevuld?
Liefs en de groetjes aan sinterklaas, Margit
Een week geleden schreef ik mijn laatste blog en in de tussentijd is alweer zoveel gebeurd. Het lijkt soms wel een achtbaan waarin ik leef; op de automatische piloot en gaan met die banaan.. Tsja dat brak mij dan ook op vorige week. De buikpijn en verkoudheid hielden maar niet op en het werd steeds erger. Op een gegeven moment kon ik niks meer binnenhouden, waardoor ik zwakker en zwakker werd. Afgelopen maandag was het de hoogste tijd om naar het ziekenhuis te gaan, want misschien was ik het slachtoffer van malaria geworden. Een leraar uit het schooltje ging met me mee naar het ziekenhuis met de bedoeling dat zij de tolk zou zijn. Helaas was ze meer bezig met mijn geld (of ik water, koekjes en beltegoed voor haar kon kopen) dan met mijn welzijn. Beetje vervelend, maar gelukkig spreek ik inmiddels vloeiend engels (nee grapje, maar ik red me hier prima) waardoor ik met handen en voeten kon uitleggen waar ik last van had. Ik werd eerst naar een tafel gestuurd waar ik werd 'ingeschreven' in het bestand van het ziekenhuis. Ik moest vragen beantwoorden als: ben je een christen, ben je getrouwd, heb je kinderen etc. Heel apart, omdat het helemaal niet van belang is bij een doktersbezoek, lijkt mij. Vervolgens werd ik naar een tafel gestuurd waar m'n gewicht, hartslag, bloeddruk en temperatuur werd gemeten. Ik schrok toen ik de resultaten zag.. De kilo's waren er sneller af dan ik verwachtte, dus als je op zoek bent naar een goed dieet: ga voor een paar weken/maanden naar Afrika en je komt slank en wel terug ;) Nadat ik was bijgekomen van de schrik werd ik naar de 'wachtruimte' (lees: een rij stoelen buiten) gestuurd waar een stuk of 25 mensen zaten te wachten op de dokter. Er werd van alles in het Twi naar me geschreeuwd. Ja ik wist dat ik er niet op m'n best uit zag, maar om je nou boos te maken om het feit dat ik op dat moment geen oorbellen droeg waardoor ik net een jongen leek, vond ik persoonlijk een beetje te ver gaan. Het enige wat ik dacht was: tel tot tien en probeer vriendelijk te lachen. Het wachten duurde helaas een uur, dus na een paar minuten werd ik helemaal gek van iedereen die naar me aan het lachen en schreeuwen was. Ik deed m'n ogen dicht en deed alsof ik in slaap viel. Gelukkig kreeg ik daardoor 'voorrang' en kon ik eindelijk vertellen waar ik last van had. De dokter wilde dat ik naar het laberatorium ging om te checken of het malaria, een maaginfectie of nog iets anders was. Bij het laberatorium aangekomen bleek het dicht te zijn. De dokter gaf me vijf verschillende medicijnen, van alles wat: iets voor malaria, iets voor een maaginfectie en iets tegen bronchitus, in de hoop dat een van deze drie de goede zou zijn. Ik had er niet bij nagedacht dat ik net zo goed de volgende ochtend terug kon gaan als het laberatorium wel open was, maarja... De medicijnen bleven echter niet in m'n maag zitten, dus ben ik 's avonds met Isabel en een Zweedse vrijwilliger (Eva) naar een klein kliniekje in de buurt van het weeshuis gegaan om te kijken of ik malaria had. En....... het was gelukkig geen malaria!! Er zat dus niks anders op dan niks eten en wachten tot m'n maag herstelde. Na bijna twee dagen in bed te hebben gelegen voel ik me vandaag weer een stuk beter! Ik probeer weer rustig aan het eten op te bouwen en de medicijnen blijven eindelijk zitten. Eind goed al goed ;)
Afgelopen weekend was een grote flop. Isabel en ik hadden het plan om een cacaoplantage in een traditioneel dorpje te gaan bezoeken. Dit dorpje zou ongeveer vier uur rijden vanaf het weeshuis zijn. Vol goede moed vertrokken we zaterdagochtend acht uur; op weg naar Accra. Doordat het zo druk was in Accra en we meer dan twee uur op een trotro richting het traditionele dorpje moesten wachten, duurde de reis veel langer dan we hadden gepland. Toen ook nog eens het noodweer uitbrak en het bezoekerscentrum met het daarbijhorende guesthouse dicht bleek te zijn, hadden we het een beetje gehad. Alsof het nog erger kon, kreeg de taxi die ons naar een hotel zou brengen pech onderweg. Verschillende mensen probeerden onze taxi weer aan de praat te krijgen, maar door het noodweer was het onbegonnen werk. Onze taxichauffeur zei na verschillende pogingen: 'Ik ga naar het dichtsbijzijnde stadje om gereedschap te halen, ik kom zo terug' Daar zaten wij dan... Twee onschuldige obruni's in een verlaten taxi in de middle of nowhere... Toen het donker begon te worden en de taxichauffeur na bijna een uur nog niet terug was, hebben we een andere taxi gepakt die ons naar het hotel heeft gebracht. Uiteindelijk hebben we zaterdag tien uur lang in een taxi en trotro gezeten, maar hebben we niks gezien van wat we wilden zien. Beetje jammer dus...
Zondagochtend zijn we, ondanks dat we ons slecht voelde. vroeg opgestaan en hebben we nog maar een poging gedaan om de cacaoplantages te zien. Aangekomen bij het bezoekerscentrum bleek het nog steeds dicht te zijn. Toevallig kwam er een jongen van een jaar of twintig langslopen en hij vroeg of we kwamen voor een rondleiding. Hij vertelde ons dat hij daar doordeweeks werkt en dat hij ons wel wilde rondleiden. Heel lief!! Hij legde heel veel uit; over hoe de plantages zijn ontstaan en wat voor soort andere gewassen er waren, erg leuk om te horen! Na een uur gezweet en gezwoegd te hebben in de tropen waren we weer terug in het bezoekerscentrum. Tot onze grote verbazing (en schrik) stond daar de taxichauffeur (met de taxi die pech had) op ons te wachten. Hij wilde nog geld van ons, omdat wij hem niet hadden betaald. Ja, vind je het gek dat we je niet betalen als je ons alleen in de middle of nowhere achterlaat. Maar oke, hij was dit keer zo aardig om ons weer naar de bewoonde wereld te brengen, dus hebben we hem uiteindelijk wat geld toegestopt. Alle Ghanezen moet je immers te vriend houden he ;)
Na weer wat uurtjes in de trotro kwamen we aan bij het weeshuis. De kindjes, zo lief als altijd, waren dit keer een beetje van slag. Waarom weten we nog steeds niet, maar gelukkig waren ze snel weer de oude. Onze dagen op het weeshuis zijn nog steeds een beetje hetzelfde als de eerste week: de kleine kinderen wassen, zelf ontbijten, de afwas doen, de kamers en matrassen schoonmaken, kleding wassen en tussendoor nog ergens lunchen. En dan 's middags, na schooltijd, is er eindelijk tijd om met de kinderen te spelen! Afgelopen week kwam echter de mededeling dat wij als vrijwilligers de kleine kinderen van twee tot vier jaar moesten lesgeven. Isabel en ik dachten: 'Oh nee, niet weer hetzelfde liedje als op het schooltje: sit down, don't beat each other etc.' Gelukkig zijn we met meer vrijwilligers waardoor we allemaal een of twee uur per dag de kleintjes lesgeven (lees: zingen, tekenen en hen laten slapen haha). Het is dus minder erg om deze kinderen les te geven, maar een ding weet ik nu wel zeker: ik ga m'n ouders zeker niet achterna in het onderwijs (sorry pap en mam haha ;))
Gisteren zijn er twee nieuwe kinderen in het weeshuis gekomen. Een van hen huilt heel veel en zegt elke keer: 'Ik wil naar mama' .... ZO zielig!! Heel lastig om dat te zien, want je kunt niet veel meer doen dan troosten.
Ik vind het nog steeds heel lastig te begrijpen dat ouders hun kinderen zo maar op de straat of bij het politiebureau dumpen. Van die Afrikaanse lachebekjes zijn toch super lief?! We hebben geprobeerd voorzichtig te vragen naar de achtergrond van de kinderen. Dit werd helaas niet echt op prijs gesteld, volgens mij. Het is natuurlijk niet het leukste onderwerp om over te praten, maar ik kan m'n nieuwsgierigheid nog steeds moeilijk onder bedwang houden haha!
We hebben net afscheid genomen van Eva. Zij vertrekt weer richting Zweden. We hebben onze contacten uitgewisseld, heel leuk om elkaar te blijven spreken en er een nieuw vakantieadresje in de buurt van Stockholm erbij te hebben!
Het was een week vol ups and downs, maar gelukkig heb ik de up weer gevonden. Hopelijk houdt m'n lichaam het dit keer beter uit en laat het me niet nog een keer in de steek. Positief blijven denken en het leven ziet er dan zoveel mooier uit :)
Hoe is het in Nederland? Begint het al te sneeuwen en brandt de openhaard al? Heeft sinterklaas de schoenen al goed gevuld?
Liefs en de groetjes aan sinterklaas, Margit
-
28 November 2013 - 19:36
Corrie:
Lieve Git,
Ik ben blij te horen, en dus nu ook te lezen, dat het weer beter met je gaat.
Je bent nu bijna 8 weken in Ghana en ik mag voor je hopen dat de darmproblemen tot het verleden behoren.
Je zou ook nog last kunnen hebben gehad van het weer; van heel warm tot belanden in een stortbui.
Je kan dan natuurlijk gemakkelijk een kou oplopen.
Dat je mixed feelings boven je verhaal hebt gezet, snap ik heel goed.
Je wil aan het werk maar je voelt je belabberd.
Je wil iets van het land zien en de taxi krijgt pech.
En dan ook nog een taxichauffeur die niet terugkomt .......
Ja, een dag later. Nog knap dat hij jullie gevonden heeft.
Oh ja, hij had nog geld van jullie tegoed.
De kinderen in het weeshuis maken vast veel goed voor jullie.
Heb je de 8 meter lange kleurplaat al te voorschijn gehaald? Daar zullen ze vast en zeker veel plezier aan beleven.
Llieve dochter van me, je hebt de juiste instelling: positief blijven denken.
Dat doe ik ook als het 's morgens donker is en de wekker afgaat. Maar ook als ik in de regen of in de kou fiets, haha....
Lieve Git, hou je haaks en blijf genieten van de leuke en mooie dingen om je heen!!!
De hartelijke groeten aan Isabel.
Héél veel liefs en een dikke kus van mij. -
28 November 2013 - 21:06
Ineke:
Ha die Git met pit
Wat fijn dat je je nu beter voelt.
Het lijkt me dan ook naar om in zo`n land ziek te zijn.
Wat hebben wij het dan goed in ons kikkerlandje.
En gelukkig nog geen sneeuw of kou.
Toen je nog heel klein was, zeiden we tegen elkaar dat je maar een domme familie had.
Iedereen moest naar school, maar wij niet, dus waren wij knap ha ha
Nu sta je dus toch (tijdelijk) in dezelfde schoenen.
Ja waar je mee omgaat word je mee besmet.
Toch leuk om met die kleintjes, te spelen en te zingen.
Zing je dan Afgaanse liedjes?
Vandaag weer naar het UMC geweest
Er is weer een minder sterke magneet gezet in de CI.
Ik heb nog steeds last van de magneet.
Het horen gaat prima, ik haalde bij de laatste test een score van 91%
morgen ga ik met je moeder samen weer een leuk foto album maken.
gezellig hoor.
Margit hou je taai en heel veel liefs van ien. -
28 November 2013 - 22:10
Margret:
Hallo Margit
Wat naar dat je zo ziek bent geweest. Ik hoop dat de klachten echt verleden tijd zijn. Hier in Groningen is het echt Sinterklaas tijd. Op mijn werk is het huis, en zijn de bewoners, ook helemaal in de stemming.
Groeten van Margret -
29 November 2013 - 12:20
Marion:
Ik vind je een ongelooflijk stoere dodo Margit! En ik duim voor gezondheid en gemak voor je in de komende weken! Marion -
01 December 2013 - 18:10
Hilda Van Der Werff:
Ha Margit,
Fijn dat het goed met je gaat,jullie maken heel wat mee.Je leert er denk veel van.
Hoop dat je problemen met je darmen snel over zijn,het eten is natuurlijk heel anders,je lichaam moet zich aanpassen aan klimaat en voedsel,maar ik hoop dat het verder goed zal gaan.
Geniet van je belevenissen,dan doen wij dat via de mail.
Succes en veel plezier.liefs Hilda -
02 December 2013 - 07:34
Cora De Keijzer:
Lieve Margit,
Sint is al wel weer in Nederland en geeft een ieder een stevige hand.
Hij voelt zich ook niet altijd fit, dat komt soms door de lange rit.
Die weersverschillen hakken erin.
Hij had zelfs kriebel in de baard aan zijn kin.
Hij hoorde van jouw reisverhalen.
En kan zich voorstellen, dat je soms ontzettend zit te balen.
Daar in dat land, alle familie ver weg.
Soms heel erg misselijk, wat een pech..
Maar, dacht Sint, wat ben jij een kanjer zeg.
Je komt er steeds weer bovenop.
Ja je bent voor Sint echt helemaal top.
Vrijwilligerswerk doen daar in dat land.
Zonder alle gemakken van hier bij de hand.
Je gaat er toch maar mooi helemaal voor.
Chapeau, mijn petje gaat ervan af, hoor.
Ik wens je een goede maand december.
En, weet je Margit, blijf je remember.
Wij denken in Nederland veel aan jou.
Een dikke kis van mij, vanuit de kou.
Liefs Cora.
-
02 December 2013 - 17:29
Emmy:
Ha die stoere Margit!
Ik heb weer genoten van je verslag, want je kunt geweldig boeiend schrijven, zeg! Maar de dingen, die je meemaakt zijn over het algemeen niet altijd even fraai. Er zijn veel situaties, die niet zo erg leuk zijn en heel veel teleurstellingen, die overwonnen moeten worden. Er kwamen in die paar maanden al zo veel hobbels op je pad, dat had je van te voren hier in Nederland niet kunnen bedenken! Gelukkig zijn jullie met z'n tweetjes en kun je er samen af en toe lekker om lachen. Hopelijk ben je de strijd tegen al die vieze parasieten nu ook aan het overwinnen en lijkt je lichaam een goede afweer opgebouwd te hebben.
In Nederland is het nog niet echt winter en wat mij betreft mag het zo blijven. Ieder jaar vrees ik de gladheid!! Ik heb met de kinderen en kleinkinderen al Sinterklaas gevierd bij Gerben in Amsterdam en het is erg leuk om te zien, dat de oudsten al hele leuke gedichten kunnen produceren. Catootje begint al goed door te krijgen wie Sint en Piet zijn, vooral waar het kado's betreft en Jitske genoot met haar 11 maanden volop van het kadopapier.
We gaan nu rustig richting kerstboom om de donkere maand weer door te kunnen komen.
Margit, houd je taai en blijf alert!!
Tot de volgende brief maar weer.
Liefs, Emmy.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
