Eerste week bij gastgezin en in het ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Margit
23 Oktober 2013 | Ghana, Kasoa
Hai iedereen,
Eindelijk weer internet! Ik heb het zo druk dat ik niet eens tijd heb om even op internet te gaan (jaja, ik ben internetverslaafd-af haha). Ik heb helaas niet veel tijd, dus het kan een beetje een rommelig verhaal worden!
Vorige week woensdag was het dan zover: de eerste ontmoeting met het gastgezin waar ik (denk ik) twee maanden zal verblijven. De chauffeur van de organisatie bracht ons naar Kasoa, de plaats waar het gastgezin woont. Daar eenmaal aangekomen stond er een heel welkomscommite op ons te wachten: onze hostfather Daniel, de buurvrouw, twee Duitse vrijwilligers en wat kinderen uit de buurt. Iedereen pakte meteen onze baggage en brachten (lees: ze zetten de koffers van meer dan twintig kilogram en weekendtassen op hun hoofd) het naar ons huis. Bij binnenkomst in het huis zag ik al meteen dat we het goed hadden getroffen: een douche met stromend water, een wc die doorspoeld, een ventilator op de kamer EN een soort van wasmachine!! Wat een luxe haha!
Gastgezin
Wij zijn de eerste vrijwilligers in dit gastgezin, waardoor het soms een beetje ongemakkelijk is. Ze begrijpen niet zo goed dat onze culturen heel erg van elkaar verschillen, vooral het eten is anders. 's Ochtends krijgen we droog wit brood met aan beide kanten boter (echt een hel voor een boterhater als ik) en soms rijstepap of een mengsel van noten, mais, melk en water: ochtendhumeur present! Ze willen per se dat we alle Ghaneze gerechten proberen, dus we krijgen de meest rare dingen te eten. Ze begrijpen ook niet dat wij als Hollanders niet gewend zijn om 's ochtends, 's middags en 's avonds warm en veel te eten.
Verder is het gastgezin heel aardig en kan onze hostfather geen minuut z'n mond dichthouden. Soms heel leuk maar na duizend keer per dag: how are you? Are you okay? How's the food? What are you doing? Etc etc is het wel genoeg geweest. Vriendelijk blijven en tot tien tellen is dan de enige optie.
Heel leuk is dat ze ons afgelopen zondag hebben meegenomen naar een bruiloft! Het plan was om zes uur 's ochtends te vertrekken naar Accra, dus wij stonden keurig om zes uur klaar. Typisch Ghanees stonden zij toen nog in hun pyjama. Een uur later vertrokken we dan toch echt naar de bruiloft. Het was een groot feest: iedereen was aan het zingen, dansen en hardop aan het bidden en dat allemaal door elkaar heen. Heel indrukwekkend om te zien.
Het ziekenhuis
We worden elke morgen om acht uur verwacht in het ziekenhuis. 6:15 de wekker en dan douchen, ontbijten en met de trotro richting Central Kasoa Clinic. Het plan is dat we elke week op een andere afdeling zullen werken. De eerste week was het de dispensary: een soort apotheek in het ziekenhuis. We moeten alle namen van de medicijnen uit ons hoofd kennen wat soms best lastig is. Gelukkig zijn onze "collega's" allemaal super aardig en vinden ze het niet erg om ons te helpen. Ze zijn namelijk super blij dat wij hen komende maanden komen helpen. Nadat wij wat dingen over Nederland hebben verteld, vinden ze ons maar rare obruni's haha! Toch is er een man die het wel ziet zitten om met ons naar Nederland te gaan, maar dan wilt ie wel in een gezellig dorp komen wonen waar genoeg winkels zijn.
Het ziekenhuis bestaat uit twee verdiepingen en bij de ingang een grote hal/wachtruimte. Vanuit daar worden mensen naar verschillende kamertjes (wat afdelingen worden genoemd) gestuurd. In deze kamertjes staat vaak alleen een tafel en een paar stoelen. Ook is de manier van werken duidelijk anders dan die in Nederland: de patienten worden van hot naar her en weer terug gestuurd, overal op de grond liggen medicijnen, de kast is een grote troep en op je mobiel zitten en bellen tijdens werk is no problemo! Aan dat laatste kan ik trouwens wel wennen ;)
Inbraak
Met onze optimisme dachten we dat we de eerste dag (donderdag) na werk wel even naar huis konden lopen. Het was immers maar vijf minuten met de trotro. Het viel toch vies tegen haha. Na twintig minuten gelopen te hebben waren we helaas pas op de helft en inmiddels was ik twintig gemiste oproepen van onze hostfather rijker... We dachten dat hij ongerust was over waar we bleven, maar later belde hij nog een keer. Meestal belt hij om de meest nutteloze dingen (zoals how are you?), maar dit keer klonk het serieus: "you have to come home, we've got a problem...." Ik zei nog voor de grap tegen Isabel: oh er is ingebroken of iemand is ziek. Helaas bleek het geen grap te zijn: er was echt ingebroken in ons huis. PANIEK!!! We zijn snel naar onze kamer gelopen om te kijken wat we misten. Ik heb nog nooit zo'n rommel gezien: overal lagen spullen en kleding, de koffers en tassen waren leeg en lagen verspreid door de kamer, onze bedden waren verplaatst en de matrassen lagen op de grond...... Ik zag meteen dat m'n camera, iPod met oortjes, geld, alle opladers (zelfs die van m'n telefoon waar ze dus niks aan hebben) en m'n tas met vieze kleding (don't ask me why) weg waren. Heel erg balen dus!!! Gelukkig was de hele buurt er om ons te steunen en te helpen met opruimen. Nadat ik even naar huis had gebeld voelde ik me al een stukje beter, maar de schrik was nog niet weg. Tina, onze big black mommy, werd ingeschakeld en de volgende ochtend kwam ze langs om te kijken hoe het met ons ging. Ze stond erop dat we een politie rapport moest krijgen ivm de verzekering. Zo gezegd, zo gedaan: na het ontbijt gingen we met de hostfather naar het "politiebureau". Hier bleek dat ze hun make-up en eten belangrijker vonden dan ons te helpen. Het was er bovendien een grote chaos: mannen die ruzie aan het maken waren, er liepen mensen in en uit, overal geschreeuw etc. Na drie uur daar gezeten te hebben hadden we nog steeds geen politie rapport. Het enige wat we hadden gedaan was (met pen en papier) opschrijven wat er was gebeurd en wat ze qua spullen hadden meegenomen. Ze vertelden ons dat we de volgende dag naar Accra moesten om daar te betalen voor het rapport en vervolgens met het bonnetje terugkomen naar het politiebureau. Heel omslachtig maar typisch Ghanees. Inmiddels zijn we maandag naar Accra geweest en hebben we betaald voor het rapport. Het politiebureau hier in Kasoa is alleen deze week dicht, dus hopelijk heb ik volgende week dan toch eindelijk het politierapport! Ondertussen heb ik ook weer een nieuwe camera gekocht, dus ik kan gelukkig foto's blijven maken.
Kokrobite
Om even bij te komen van de schrik zijn we met een paar andere vrijwilligers vrijdag en zaterdag naar het strand in Accra geweest. We hebben overnacht in een soort van hutjes op het strand, heel gezellig! Het was ook super chill om lekker te eten en te drinken: GROENTEN, WENTELTEEFJES, BROWNIES, YOGHURT EN ALCOHOL! Elke Ghanees zit niet om een praatje verlegen, dus toen wij rond twee uur 's nachts nog de enige op en rond het strand waren, konden we dan eindelijk gaan slapen. Ik was inmiddels al duizenden aanzoeken rijker, maar gelukkig werkt m'n troef, de twee ringen met de daarbijhorende twee husbands, goed!
Helaas moet ik nu stoppen met schrijven, ook al heb ik nog veel meer te vertellen. Er wacht op dit moment namelijk een kledingmaker op ons. We hebben gister een stof gekocht op de markt en zij gaat voor ons een jurk op maat maken. Over een week ben ik dus een handmade african dress rijker :)!
Liefs Margit
Eindelijk weer internet! Ik heb het zo druk dat ik niet eens tijd heb om even op internet te gaan (jaja, ik ben internetverslaafd-af haha). Ik heb helaas niet veel tijd, dus het kan een beetje een rommelig verhaal worden!
Vorige week woensdag was het dan zover: de eerste ontmoeting met het gastgezin waar ik (denk ik) twee maanden zal verblijven. De chauffeur van de organisatie bracht ons naar Kasoa, de plaats waar het gastgezin woont. Daar eenmaal aangekomen stond er een heel welkomscommite op ons te wachten: onze hostfather Daniel, de buurvrouw, twee Duitse vrijwilligers en wat kinderen uit de buurt. Iedereen pakte meteen onze baggage en brachten (lees: ze zetten de koffers van meer dan twintig kilogram en weekendtassen op hun hoofd) het naar ons huis. Bij binnenkomst in het huis zag ik al meteen dat we het goed hadden getroffen: een douche met stromend water, een wc die doorspoeld, een ventilator op de kamer EN een soort van wasmachine!! Wat een luxe haha!
Gastgezin
Wij zijn de eerste vrijwilligers in dit gastgezin, waardoor het soms een beetje ongemakkelijk is. Ze begrijpen niet zo goed dat onze culturen heel erg van elkaar verschillen, vooral het eten is anders. 's Ochtends krijgen we droog wit brood met aan beide kanten boter (echt een hel voor een boterhater als ik) en soms rijstepap of een mengsel van noten, mais, melk en water: ochtendhumeur present! Ze willen per se dat we alle Ghaneze gerechten proberen, dus we krijgen de meest rare dingen te eten. Ze begrijpen ook niet dat wij als Hollanders niet gewend zijn om 's ochtends, 's middags en 's avonds warm en veel te eten.
Verder is het gastgezin heel aardig en kan onze hostfather geen minuut z'n mond dichthouden. Soms heel leuk maar na duizend keer per dag: how are you? Are you okay? How's the food? What are you doing? Etc etc is het wel genoeg geweest. Vriendelijk blijven en tot tien tellen is dan de enige optie.
Heel leuk is dat ze ons afgelopen zondag hebben meegenomen naar een bruiloft! Het plan was om zes uur 's ochtends te vertrekken naar Accra, dus wij stonden keurig om zes uur klaar. Typisch Ghanees stonden zij toen nog in hun pyjama. Een uur later vertrokken we dan toch echt naar de bruiloft. Het was een groot feest: iedereen was aan het zingen, dansen en hardop aan het bidden en dat allemaal door elkaar heen. Heel indrukwekkend om te zien.
Het ziekenhuis
We worden elke morgen om acht uur verwacht in het ziekenhuis. 6:15 de wekker en dan douchen, ontbijten en met de trotro richting Central Kasoa Clinic. Het plan is dat we elke week op een andere afdeling zullen werken. De eerste week was het de dispensary: een soort apotheek in het ziekenhuis. We moeten alle namen van de medicijnen uit ons hoofd kennen wat soms best lastig is. Gelukkig zijn onze "collega's" allemaal super aardig en vinden ze het niet erg om ons te helpen. Ze zijn namelijk super blij dat wij hen komende maanden komen helpen. Nadat wij wat dingen over Nederland hebben verteld, vinden ze ons maar rare obruni's haha! Toch is er een man die het wel ziet zitten om met ons naar Nederland te gaan, maar dan wilt ie wel in een gezellig dorp komen wonen waar genoeg winkels zijn.
Het ziekenhuis bestaat uit twee verdiepingen en bij de ingang een grote hal/wachtruimte. Vanuit daar worden mensen naar verschillende kamertjes (wat afdelingen worden genoemd) gestuurd. In deze kamertjes staat vaak alleen een tafel en een paar stoelen. Ook is de manier van werken duidelijk anders dan die in Nederland: de patienten worden van hot naar her en weer terug gestuurd, overal op de grond liggen medicijnen, de kast is een grote troep en op je mobiel zitten en bellen tijdens werk is no problemo! Aan dat laatste kan ik trouwens wel wennen ;)
Inbraak
Met onze optimisme dachten we dat we de eerste dag (donderdag) na werk wel even naar huis konden lopen. Het was immers maar vijf minuten met de trotro. Het viel toch vies tegen haha. Na twintig minuten gelopen te hebben waren we helaas pas op de helft en inmiddels was ik twintig gemiste oproepen van onze hostfather rijker... We dachten dat hij ongerust was over waar we bleven, maar later belde hij nog een keer. Meestal belt hij om de meest nutteloze dingen (zoals how are you?), maar dit keer klonk het serieus: "you have to come home, we've got a problem...." Ik zei nog voor de grap tegen Isabel: oh er is ingebroken of iemand is ziek. Helaas bleek het geen grap te zijn: er was echt ingebroken in ons huis. PANIEK!!! We zijn snel naar onze kamer gelopen om te kijken wat we misten. Ik heb nog nooit zo'n rommel gezien: overal lagen spullen en kleding, de koffers en tassen waren leeg en lagen verspreid door de kamer, onze bedden waren verplaatst en de matrassen lagen op de grond...... Ik zag meteen dat m'n camera, iPod met oortjes, geld, alle opladers (zelfs die van m'n telefoon waar ze dus niks aan hebben) en m'n tas met vieze kleding (don't ask me why) weg waren. Heel erg balen dus!!! Gelukkig was de hele buurt er om ons te steunen en te helpen met opruimen. Nadat ik even naar huis had gebeld voelde ik me al een stukje beter, maar de schrik was nog niet weg. Tina, onze big black mommy, werd ingeschakeld en de volgende ochtend kwam ze langs om te kijken hoe het met ons ging. Ze stond erop dat we een politie rapport moest krijgen ivm de verzekering. Zo gezegd, zo gedaan: na het ontbijt gingen we met de hostfather naar het "politiebureau". Hier bleek dat ze hun make-up en eten belangrijker vonden dan ons te helpen. Het was er bovendien een grote chaos: mannen die ruzie aan het maken waren, er liepen mensen in en uit, overal geschreeuw etc. Na drie uur daar gezeten te hebben hadden we nog steeds geen politie rapport. Het enige wat we hadden gedaan was (met pen en papier) opschrijven wat er was gebeurd en wat ze qua spullen hadden meegenomen. Ze vertelden ons dat we de volgende dag naar Accra moesten om daar te betalen voor het rapport en vervolgens met het bonnetje terugkomen naar het politiebureau. Heel omslachtig maar typisch Ghanees. Inmiddels zijn we maandag naar Accra geweest en hebben we betaald voor het rapport. Het politiebureau hier in Kasoa is alleen deze week dicht, dus hopelijk heb ik volgende week dan toch eindelijk het politierapport! Ondertussen heb ik ook weer een nieuwe camera gekocht, dus ik kan gelukkig foto's blijven maken.
Kokrobite
Om even bij te komen van de schrik zijn we met een paar andere vrijwilligers vrijdag en zaterdag naar het strand in Accra geweest. We hebben overnacht in een soort van hutjes op het strand, heel gezellig! Het was ook super chill om lekker te eten en te drinken: GROENTEN, WENTELTEEFJES, BROWNIES, YOGHURT EN ALCOHOL! Elke Ghanees zit niet om een praatje verlegen, dus toen wij rond twee uur 's nachts nog de enige op en rond het strand waren, konden we dan eindelijk gaan slapen. Ik was inmiddels al duizenden aanzoeken rijker, maar gelukkig werkt m'n troef, de twee ringen met de daarbijhorende twee husbands, goed!
Helaas moet ik nu stoppen met schrijven, ook al heb ik nog veel meer te vertellen. Er wacht op dit moment namelijk een kledingmaker op ons. We hebben gister een stof gekocht op de markt en zij gaat voor ons een jurk op maat maken. Over een week ben ik dus een handmade african dress rijker :)!
Liefs Margit
-
23 Oktober 2013 - 21:23
Marthe:
Hee Margit! Super leuk om je blog te lezen. Vooral ook omdat ik de plaatsen ken waar jullie geweest zijn, en ik het me daardoor kan inbeelden! Jullie maken heel wat mee in het zuiden! Hier is het regenseizoen inmiddels gestopt en we gaan de hamatan in (veel wind en extreme hitte)! Spannend hoe we dit met onze obruni-huidjes gaan overleven! Ik spreek je snel! Hebben jullie het nieuws al gehoord over sinterklaas? Ze willen het misschien gaan afschaffen.. Liefs en take care! -
23 Oktober 2013 - 23:54
Margret:
Je hebt weer veel meegemaakt Margit. Wat naar die inbraak. -
25 Oktober 2013 - 12:20
Corrie Haven:
Lieve Git,
Wat een interessant verhaal weer om te lezen!
Fijn dat je op een plek terecht bent gekomen waar je zinvol werk kan doen. En dat er ook voldoende variatie in zit namelijk iedere week naar een andere afdeling van dat ziekenhuis.
Aardig van de gastouders om jou en Isabella mee te nemen naar een Afrikaanse bruiloft.
Een mooie en waardevolle herinnering want wanneer maak je dat nou mee? En dan een kleermaker die voor jou een Afrikaanse jurk gaat maken......'k Ben benieuwd hoe die eruit gaat zien!
Hopelijk is de inbraak als nare gebeurtenis op de achtergrond aan het raken. Je moet nog wel het politieverslag hierover krijgen. Dat zal wel een kwestie van volhouden zijn.
Leuk dat je ook contact hebt met andere vrijwilligers en dat jullie met elkaar naar het strand zijn geweest. Heerlijk om weer andere dingen te eten en om met elkaar bij te praten.
Lieve Git, ik ben blij dat je geniet en ik hoop dat je de komende tijd alleen maar leuke en interessante dingen mee zult maken. Dikke kus, mamsie Corrie
-
25 Oktober 2013 - 16:17
Cees Meijer:
Lieve Margit,
Wat een enerverende tijd beleef je daar! Een heel andere wereld dus. Het ziekenhuis, op het politiebureau. Niet zo keurig georganiseerd als hier in NL (soms weer veel te georganiseerd!). Ook veel aardige en gastvrije mensen, begrijp ik. Maar ja, ook zonder de Ghanezen zitten er 'rotte appels' heb je helaas al snel moeten ervaren. Ook al dekt de verzekering het grootste deel van de schade, het is natuurlijk schrikken en een grote teleurstelling als je zo vol verwachtingen in het land bent gearriveerd. Maar het leert je ook te relativeren. Heel apart ook dat je moet betalen voor een politierapport. Roep dat maar niet te hard als je weer thuiskomt, want het brengt misschien ook wel Rutte op een idee...Ik moet ook zeggen dat ik vind dat Travel Active en Tina en haar club jullie goed begeleiden, zo heb ik in elk geval de indruk.
Je gastouders hebben het zo te lezen en te zien (dat is hun huis op de foto?) niet slecht getroffen voor Ghana. Maar dat lokte misschien ook wel die dieven uit? Je hebt het leuk met Isabel? En doe Daniel maar mijn 'greetings'. Volgens mij wil die praatgrage man graag zijn Engels met jullie oefenen. Heel aardig dat jullie mee mochten naar die bruiloft. Een bijzondere ervaring ook.
Bij ons kabbelt het leven rustig voort, maar het is soms ook wel te rustig zonder jou en Lars. Afgelopen week in de herfstvakantie was het lekker weer, we hebben lekker gewandeld in Breda en in de omgeving daar. Vorige weekend was het slecht weer en in het weekend van 13 oktober heeft het zo land geregend als maar 1x in de 30 jaar voorkomt volgens het KNMI. Veel kunstgrasvelden bolden op omdat de drainage de vele regenval niet kon verwerken. Lars was die zondag dus ook werkeloos. (hij fluit nu behalve op zaterdag ook 1x in de 14 dagen op zondag) Vanaf dit weekend gaat het ook weer regenen en flink waaien. Het mooie weer lijkt nu wel voorgoed voorbij. Dan zit jij daar vast beter de komende maanden.
Ik ben ook blij te lezen dat je ziekte maar van korte duur is geweest. En dat je nu zelfs boter eet! Je ontwikkelt je dus tot een alleseter; ook weer een voordeel voor ons als je weer thuis bent.
Margit, veel plezier en let op jezelf. Maak er een mooie tijd van.
Veel liefs en een kus van je vader,
Cees
-
25 Oktober 2013 - 21:05
Ineke:
Hoi Margit
Ik heb net al je verslagen gelezen nadat ik je weblog adres van je moeder kreeg.
Super wat je allemaal mee maakt.
Geweldig om te lezen.
Jammer dat je even ziek was, maar hoplijk ben je daar nu overheen en heel vervelend van die inbraak.
Met mijn C.I. gaat het ook geweldig, ik kan er al hele zinnen mee verstaan.
Alleen een ontsteking zit mij nog dwars.
ik wens je een hele fijne tijd in Ghana en ik ga regelmatig je blog lezen.
lieve groetjes ien -
27 Oktober 2013 - 16:32
Emmy:
Lieve Margit !
Via je mamsie blijf ik ook regelmatig op de hoogte van al je ervaringen. Ik schrok vreselijk van die brutale inbraak en hopelijk vergoedt de verzekering het een en ander. Ja, wat is het dan heerlijk om in een regelland te wonen, hè!!
Gelukkig gebeuren er ook hele leuke dingen, zodat alles aardig in evenwicht blijft.
Ik heb een drukke tijd achter de rug: Tieme, Jorrit en Puk kwamen logeren en 3 dagen lang hebben we van alles ondernomen. We zijn naar de Octopus in Leusden geweest, naar de bioscoop. naar het Spakenburgs museum en we hebben in Soestduinen een heerlijke boswandeling gemaakt. Door Tieme waren de anderen ook heel druk, ze sliepen ook nog eens met z`n allen op de zolder, dus het duurde erg lang voordat ze stil waren. Maar het was hartstikke gezellig, hoor en we hebben ook heel veel kunnen lachen.
Margit, je bent de tweede, die ik op mijn nieuwe computer een mailtje stuur. Het is erg wennen, want ik heb nu Windows 8, eerst had ik 6 nota bene! Gelukkig heeft Henk ( van Hilda ) me erg geholpen met de aanschaf en de rest.
Ik kijk erg uit naar je volgende verhalen, er schuilt zeker ook een schrijfster in je!
Veel lieve groeten van je buur. -
30 Oktober 2013 - 23:24
De Noormannen:
Hoi Margit,
Met veel belangstelling lezen we je blog. Je maakt inderdaad heel wat mee. Een totaal andere wereld. De kunst is om na het acclamatiseren je die andere wereld zo goed mogelijk te verstaan. Dit vereist een hoge mate van empathie en zo weinig mogelijk denken vanuit etnocentrisme ( zoek dit begrip maar even op :-) ).
Wel vervelend dat je wat ziek bent geweest en dat je beroofd bent. We vinden het wel "stoer" van je hoe je alles beleefd.
Wij gaan ervan uit dat wanneer je terug komt in Hoogland je die Afrikaanse jurk uiteraard zeer regelmatig draagt.
Heel veel plezier met al je belevenissen !
Leer-werk-geniet-bewonder en verwonder !
Hartelijke groeten van ons allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
