Nieuw project, nieuwe kansen
Blijf op de hoogte en volg Margit
19 November 2013 | Ghana, Swedru
Hee iedereen,
Afgelopen twee weken waren een beetje onduidelijk; welk nieuw project zou ik gaan doen, in het noorden of in het zuiden en zou ik in mn gastgezin blijven? Ziekenhuis, schooltje of toch een weeshuis?
Omdat wij in het ziekenhuis niet veel konden betekenen wilden we graag naar een project waar ze onze hulp wel goed konden gebruiken. Vrijdag 10 november was dan ook onze laatste dag in Central Kasoa Clinic. Onze periode daar, vol met nieuwe ervaringen en kennis, hebben we goed afgesloten door een bevalling bij te wonen! Heel gaaf om een keer mee te maken!! Het uitvoeren en assisteren gaat hier op een hele andere manier dan in Nederland; de bevalling wordt door een verpleegster in haar eentje geleid, de vader of andere familieleden zijn er niet bij en soms bevinden ze zich helemaal niet in het ziekenhuis en als de bevalling te lang duurt, wordt er naar de (dan nog zwangere) vrouw geschreeuwd dat ze meer haar best moet doen. Dit laatste was helaas ook het geval bij de bevalling waar wij bij waren. Omdat het de eerste keer was dat de vrouw zou bevallen ging het niet zoals de verpleegster van te voren in haar hoofd had. Na wat geschreeuw, een schaar en onze hulp werd er ruim anderhalf uur later een kerngezond jongetje geboren! Hebben we toch nog echt wat kunnen bijdragen in het ziekenhuis haha ;)
In het weekend hadden we besloten een weekje mee te gaan draaien op het schooltje van de buurvrouw. We zouden allebei een groepje van ongeveer vijftien kinderen tussen de twee en vier jaar oud moeten leren schrijven. Dit was helaas lastiger dan we van te voren dachten. Het 'klaslokaal' is zo groot als twee klaslokalen in Nederland, alleen krijgen hier in totaal negentig kinderen les. Doordat er geen wanden of tussenschotten zijn, is iedereen snel afgeleid en voordat je het weet, zijn alle kinderen uit je groepje verdwenen. Van leren schrijven is die week dan ook weinig te recht gekomen. Het grootste deel van de tijd was ik een politieagent ipv een lerares. Sit down, don't beat each other, be quiet etc. Heel erg vermoeiend haha! Ook was het lastig om met de kinderen te communiceren. Ze kwamen af en toe huilend naar me toe en brabbelden iets in het Twi naar me. Erg frustrerend dat ik maar een paar woordjes van deze onmogelijke, bijna Chineze taal onder de knie heb. Aan het begin zei ik tegen de kindjes: ga maar naar madam Vera (de hoofdlerares). Hier ben ik na een paar keer mee gestopt, omdat madam Vera dan met een soort stok/zweep terugkwam om andere kinderen, die niet op hun plaats zaten of niet stil waren, op hun hoofd en rug te slaan. Erg lastig om te zien, maar helaas konden wij als twee Nederlanders hier vrij weinig aan veranderen. Het hoort nou eenmaal bij de Ghaneze manier van lesgeven, is ons verteld.
We hebben proberen uit te leggen aan de buurvrouw dat kinderen van twee horen te spelen ipv te leren schrijven. Dit snapte zij heel goed, alleen is daar de mogelijkheid niet voor door een tekort aan ruimte en gaat het in Ghana overal op deze manier.
Na vier dagen politieagent te hebben gespeeld hebben we de knoop doorgehakt; een ander project in een andere stad bij een ander gastgezin. Nadat we Tina hebben gebeld hebben we onze spullen ingepakt en zijn we de volgende ochtend (afgelopen vrijdag) naar het andere project vertrokken. We hebben nog niet echt afscheid genomen van alle mensen in Kasoa, omdat we daar nog een keer naar terug moeten voor het politierapport. Ja jullie lezen het goed, een maand later en nog steeds geen teken van vooruitgang. Als het goed is, zal deze week de rechtzaak (waar wij hopelijk niet bij hoeven te zijn) plaatsvinden en na de rechtzaak krijgen we het politierapport. Afwachten dus.....
Het nieuwe project is een weeshuis tussen Winneba en Agona Swedru. Het weeshuis Helping Hand bestaat uit ongeveer veertig kinderen tussen de twee en veertien jaar oud. Leraren zijn er genoeg, dus overdag zijn wij vooral bezig met de kamers schoonmaken, matrassen soppen, kleren wassen en de afwas. Nog even en ik ben een volleerde huishoudster haha! Isabel en ik zijn hier niet de enige vrijwilligers. We verblijven met z'n zessen (twee duitse en twee zweedse) in een klein gebouwtje op het terrein van het weeshuis. We hebben hier dus geen gastgezin, maar met al onze problemen kunnen we terecht bij Glennis, de 'moeder' van het weeshuis. We zouden heel graag aan haar wat dingen willen vragen over de achtergrond van de kinderen. Hier hebben we nog niet de mogelijkheid voor gehad, maar wie weet kan ik daar de volgende keer meer over vertellen!
Afgelopen vrijdagmiddag zijn Isabel en ik met de twee duitse vrijwilligers naar Accra gegaan waar wij het uitgaansleven van Ghana wilden beproeven. Ook dit is een groot verschil met Nederland; iedereen danst! Ja Nederlandse jongens, jullie horen het goed: in Afrika gaan alle voetjes van de vloer!! Na vijf uur doorgebracht te hebben in de Accra Mall (de uitgaansclub was in een groot warenhuis haha) vonden we het genoeg geweest. Op naar het hotel voor een wel verdiende nachtrust.
De volgende ochtend zijn Isabel en ik naar Elmina vertrokken, de plaats die in de zeventiende eeuw veroverd is door de Nederlanders (als ik onze gids goed heb begrepen). In mijn reisgids hadden we een niet al te duur hotel gevonden naast het Elmina Castle. Helaas bleek deze helemaal vol te zijn. Alsof er een engeltje op onze schouder zat, zei de vrouw van de receptie dat er vijf minuten verderop een beach resort was, waar wij voor dezelfde prijs als in hun hotel mochten verblijven. Dit keer was er niks gelogen over het woord 'resort'. Prachtig uitzicht over de zee, een zwembad, mooie huisjes, lekkere bedden en een goed werkende douche! En dat allemaal voor 55 cedi p.p (ongeveer 20 euro). Hier konden we onze slaap tekort van de nacht daarvoor goed inhalen.
Zondagochtend hebben we dan ook goed genoten van het zwembad en de Afrikaanse zon. 's Middags hebben we Elmina Castle en het plaatsje zelf bezocht. Grappig om te zien dat je op sommige plekken Dutch .... of Holland leest! Zo verweg maar toch ook zo dichtbij ;)
Rond vier uur was het tijd om weer terug te gaan naar het weeshuis. Na ongeveer twee uur reizen werden we hartelijk ontvangen door de kinderen! We voelden ons wel een beetje schuldig dat we een weekendje weg waren gegaan en de kinderen hadden achtergelaten, maar ik denk dat ze dat ondertussen wel gewend zijn.
Gisterochtend begon dan het echte werk in het weeshuis. Half zeven opstaan, kleine kinderen helpen met wassen, ontbijten, de afwas doen, kamers schoonmaken, matrassen soppen, kleding wassen, lunchen, onze eigen kleding wassen en dan zijn de kinderen alweer klaar met school. We kunnen hier in ieder geval niet zeggen dat we te weinig werk hebben!
Met mij gaat alles goed! Ik heb het hier nog steeds naar m'n zin en mis Nederland en vooral het weer daar nog niet! Helaas voel ik me sinds vrijdag al een beetje grieperig. M'n maag heeft besloten zich in alle bochten te wringen behalve in de goede richting. Achja, dat soort dingen horen er hier in Afrika nou eenmaal bij!
Ik vind het erg fijn dat iedereen zo met me meeleeft en het is ook leuk dat iedereen zijn verhalen aan mij vertelt! Blijf ik toch nog een beetje op de hoogte van alle ups and downs in het kikkerlandje!
Liefs, Margit
Afgelopen twee weken waren een beetje onduidelijk; welk nieuw project zou ik gaan doen, in het noorden of in het zuiden en zou ik in mn gastgezin blijven? Ziekenhuis, schooltje of toch een weeshuis?
Omdat wij in het ziekenhuis niet veel konden betekenen wilden we graag naar een project waar ze onze hulp wel goed konden gebruiken. Vrijdag 10 november was dan ook onze laatste dag in Central Kasoa Clinic. Onze periode daar, vol met nieuwe ervaringen en kennis, hebben we goed afgesloten door een bevalling bij te wonen! Heel gaaf om een keer mee te maken!! Het uitvoeren en assisteren gaat hier op een hele andere manier dan in Nederland; de bevalling wordt door een verpleegster in haar eentje geleid, de vader of andere familieleden zijn er niet bij en soms bevinden ze zich helemaal niet in het ziekenhuis en als de bevalling te lang duurt, wordt er naar de (dan nog zwangere) vrouw geschreeuwd dat ze meer haar best moet doen. Dit laatste was helaas ook het geval bij de bevalling waar wij bij waren. Omdat het de eerste keer was dat de vrouw zou bevallen ging het niet zoals de verpleegster van te voren in haar hoofd had. Na wat geschreeuw, een schaar en onze hulp werd er ruim anderhalf uur later een kerngezond jongetje geboren! Hebben we toch nog echt wat kunnen bijdragen in het ziekenhuis haha ;)
In het weekend hadden we besloten een weekje mee te gaan draaien op het schooltje van de buurvrouw. We zouden allebei een groepje van ongeveer vijftien kinderen tussen de twee en vier jaar oud moeten leren schrijven. Dit was helaas lastiger dan we van te voren dachten. Het 'klaslokaal' is zo groot als twee klaslokalen in Nederland, alleen krijgen hier in totaal negentig kinderen les. Doordat er geen wanden of tussenschotten zijn, is iedereen snel afgeleid en voordat je het weet, zijn alle kinderen uit je groepje verdwenen. Van leren schrijven is die week dan ook weinig te recht gekomen. Het grootste deel van de tijd was ik een politieagent ipv een lerares. Sit down, don't beat each other, be quiet etc. Heel erg vermoeiend haha! Ook was het lastig om met de kinderen te communiceren. Ze kwamen af en toe huilend naar me toe en brabbelden iets in het Twi naar me. Erg frustrerend dat ik maar een paar woordjes van deze onmogelijke, bijna Chineze taal onder de knie heb. Aan het begin zei ik tegen de kindjes: ga maar naar madam Vera (de hoofdlerares). Hier ben ik na een paar keer mee gestopt, omdat madam Vera dan met een soort stok/zweep terugkwam om andere kinderen, die niet op hun plaats zaten of niet stil waren, op hun hoofd en rug te slaan. Erg lastig om te zien, maar helaas konden wij als twee Nederlanders hier vrij weinig aan veranderen. Het hoort nou eenmaal bij de Ghaneze manier van lesgeven, is ons verteld.
We hebben proberen uit te leggen aan de buurvrouw dat kinderen van twee horen te spelen ipv te leren schrijven. Dit snapte zij heel goed, alleen is daar de mogelijkheid niet voor door een tekort aan ruimte en gaat het in Ghana overal op deze manier.
Na vier dagen politieagent te hebben gespeeld hebben we de knoop doorgehakt; een ander project in een andere stad bij een ander gastgezin. Nadat we Tina hebben gebeld hebben we onze spullen ingepakt en zijn we de volgende ochtend (afgelopen vrijdag) naar het andere project vertrokken. We hebben nog niet echt afscheid genomen van alle mensen in Kasoa, omdat we daar nog een keer naar terug moeten voor het politierapport. Ja jullie lezen het goed, een maand later en nog steeds geen teken van vooruitgang. Als het goed is, zal deze week de rechtzaak (waar wij hopelijk niet bij hoeven te zijn) plaatsvinden en na de rechtzaak krijgen we het politierapport. Afwachten dus.....
Het nieuwe project is een weeshuis tussen Winneba en Agona Swedru. Het weeshuis Helping Hand bestaat uit ongeveer veertig kinderen tussen de twee en veertien jaar oud. Leraren zijn er genoeg, dus overdag zijn wij vooral bezig met de kamers schoonmaken, matrassen soppen, kleren wassen en de afwas. Nog even en ik ben een volleerde huishoudster haha! Isabel en ik zijn hier niet de enige vrijwilligers. We verblijven met z'n zessen (twee duitse en twee zweedse) in een klein gebouwtje op het terrein van het weeshuis. We hebben hier dus geen gastgezin, maar met al onze problemen kunnen we terecht bij Glennis, de 'moeder' van het weeshuis. We zouden heel graag aan haar wat dingen willen vragen over de achtergrond van de kinderen. Hier hebben we nog niet de mogelijkheid voor gehad, maar wie weet kan ik daar de volgende keer meer over vertellen!
Afgelopen vrijdagmiddag zijn Isabel en ik met de twee duitse vrijwilligers naar Accra gegaan waar wij het uitgaansleven van Ghana wilden beproeven. Ook dit is een groot verschil met Nederland; iedereen danst! Ja Nederlandse jongens, jullie horen het goed: in Afrika gaan alle voetjes van de vloer!! Na vijf uur doorgebracht te hebben in de Accra Mall (de uitgaansclub was in een groot warenhuis haha) vonden we het genoeg geweest. Op naar het hotel voor een wel verdiende nachtrust.
De volgende ochtend zijn Isabel en ik naar Elmina vertrokken, de plaats die in de zeventiende eeuw veroverd is door de Nederlanders (als ik onze gids goed heb begrepen). In mijn reisgids hadden we een niet al te duur hotel gevonden naast het Elmina Castle. Helaas bleek deze helemaal vol te zijn. Alsof er een engeltje op onze schouder zat, zei de vrouw van de receptie dat er vijf minuten verderop een beach resort was, waar wij voor dezelfde prijs als in hun hotel mochten verblijven. Dit keer was er niks gelogen over het woord 'resort'. Prachtig uitzicht over de zee, een zwembad, mooie huisjes, lekkere bedden en een goed werkende douche! En dat allemaal voor 55 cedi p.p (ongeveer 20 euro). Hier konden we onze slaap tekort van de nacht daarvoor goed inhalen.
Zondagochtend hebben we dan ook goed genoten van het zwembad en de Afrikaanse zon. 's Middags hebben we Elmina Castle en het plaatsje zelf bezocht. Grappig om te zien dat je op sommige plekken Dutch .... of Holland leest! Zo verweg maar toch ook zo dichtbij ;)
Rond vier uur was het tijd om weer terug te gaan naar het weeshuis. Na ongeveer twee uur reizen werden we hartelijk ontvangen door de kinderen! We voelden ons wel een beetje schuldig dat we een weekendje weg waren gegaan en de kinderen hadden achtergelaten, maar ik denk dat ze dat ondertussen wel gewend zijn.
Gisterochtend begon dan het echte werk in het weeshuis. Half zeven opstaan, kleine kinderen helpen met wassen, ontbijten, de afwas doen, kamers schoonmaken, matrassen soppen, kleding wassen, lunchen, onze eigen kleding wassen en dan zijn de kinderen alweer klaar met school. We kunnen hier in ieder geval niet zeggen dat we te weinig werk hebben!
Met mij gaat alles goed! Ik heb het hier nog steeds naar m'n zin en mis Nederland en vooral het weer daar nog niet! Helaas voel ik me sinds vrijdag al een beetje grieperig. M'n maag heeft besloten zich in alle bochten te wringen behalve in de goede richting. Achja, dat soort dingen horen er hier in Afrika nou eenmaal bij!
Ik vind het erg fijn dat iedereen zo met me meeleeft en het is ook leuk dat iedereen zijn verhalen aan mij vertelt! Blijf ik toch nog een beetje op de hoogte van alle ups and downs in het kikkerlandje!
Liefs, Margit
-
19 November 2013 - 17:00
Marion :
Hi Margit. Je verhalen lees ik altijd, niet saai daar en het wordt waarschijnlijk weer thuis: vóór Ghana en ná Ghana...", want onveranderd kom je hier niet van terug! Ook Nl ga je anders zien (ik vond het daar -India en Nepal in mijn geval- geweldig én erna hier zo lekker gestructureerd en veilig bijv en ook wist ik toen pas hoe Hollands ik ben en dat ik zo van dit land hou). Dat het zo zou zijn als je beschrijft had je toch niet vooraf kunnen verwachten he, alles en alles loopt anders. Haha, jouw geduldige karakter wordt getest en zo te lezen doe je dat met verve. Als je gezondheid en veiligheid maar niet in het geding komen is het een groot avontuur zo elke dag. Nou, ik ben trots op je hoor! Succes verder, veel ervaringen en vooral heel veel plezier.Marion -
19 November 2013 - 18:44
Emmy:
Ha die Margit! Wat fijn om weer van je te horen. O, ik kan me heel goed voorstellen, dat je je ontzettend machteloos moet hebben gevoeld op die school. Wat erg, dat de kinderen zo geslagen worden en dat ze op die jonge leeftijd al zo veel moeten. En wat frustrerend als je dan de taal niet spreekt. Hopelijk gaat het met de kinderen in het weeshuis menselijker! Het was wel heel erg fijn voor je om in dat keurige resort lekker even bij te kunnen komen. Ik hoop voor je, dat het met je gezondheid weer beter gaat.
Heel veel sterkte en plezier voor de komende tijd, pas maar goed op jezelf.
Lieve groet van Emmy -
19 November 2013 - 20:35
Margret:
Hallo Margit. Je schrijft heel leuk! Ook als het onderwerp niet zo leuk is! Beterschap met je maag. Wij waren in Deutschland het afgelopen weekeinde. Groetjes van Margret
-
19 November 2013 - 23:06
Ineke:
Hoi Margit
Nou, nou je maakt wat mee, daar in Ghana.
Vreselijk dat die kids daar geslagen worden en op zo`n jonge leeftijd moeten leren in plaats van spelen.
Ik zou die juffen met stok aanvliegen, maar ja dat kan je niet maken natuurlijk.
Fijn dat je je nu nuttig kan maken in het weeshuis en straks het huidhouden onder de knie hebt.
Maar natuurlijk heb je straks andere ambities.
Morgen moet ik weer naar het UMC ik kan goed horen met de CI, maar de magneet heeft het nog niet naar de zin in mijn hoofd en hij plaagt bij behoorlijk.
groetjes ineke -
20 November 2013 - 21:53
Cees:
Lieve Margit,
Ja, wat een belevenissen.Van bevalling tot weeshuis!Je leert al aardig relativeren, valt mij op. Lars liet via internet foto's zien van jullie resort in Elmina. Zag er inderdaad prima uit. Wat het onderwijs betreft heeft Ghana zo te lezen nog een lange weg te gaan, maar slaan en andere lijfstraffen zijn niet alleen typisch voor het Engelse onderwijs (nog steeds, komt dat daar voor) maar was ook in Nederland heel normaal tot in de jaren '50/'60.
Lastig dat je gezondheid het soms laat afweten. Hou jezelf goed in de gaten, of stap anders binnenkort eens naar een arts of ziekenhuis toe daar.
Corrie vertelde je, dacht ik, al dat oma donderdag weer naar huis kan. Je kaart met een leuke tekst deed haar erg goed; dat was ook echt aan haar te zien.Haar herstel gaat goed, en daarom is haar vertrek uit Theodotion ook eerder dan verwacht. Ook in Nederland is men minder 'geduldig' in de zorg aan het worden. Maar dat is vooral een kwestie van geld....ja, weer bezuinigen! Oma mag voorlopig nog niet naar boven in haar eigen bed slapen. Er staat voor een paar weken een bed in de achterkamer, 3x per week gaat ze met de taxi naar Theodotion voor fysiotherapie, het eten wordt thuis bezorgd (Tafeltje dek je) en de thuiszorg komt extra langs.
Hier gaat alles goed. Ik hoorde dat je via Facebook ook veel contact hebt met Lars. In Nederland gaat alles z'n gangetje: geen ieiuws is goed nieuws moet je maar denken. Wel staat de winter nu voor de deur, de eerst nachtvorst hebben we al gehad. Warm je dus nog even lekker aan de Afrikaanse zon.
Veel plezier, kijk goed uit en de groeten aan Isabel (ook al ken ik haar niet.)
Lieve groeten, Cees -
21 November 2013 - 17:37
Corrie:
Lieve Git,
Bedankt weer voor je leuk geschreven verhaal.
Ik vind het ontzettend fijn dat we op verschillende manieren contact hebben met elkaar.
Zo af en toe je stem horen, doet mij goed. En als de verbinding dan ook nog een beetje meewerkt,hahaha...
Jouw kennismaking met het Afrikaanse onderwijs was niet zo positief.
Dat kinderen al op zo'n jonge leeftijd gewend zijn aan geweld. En er ook direct vanuit gaan dat ze geslagen worden als ze niet luisteren, poeh, poeh..... Niet om aan te zien.
Ik snap heel goed dat je graag zo snel mogelijk naar een ander project wilde gaan.
Gelukkig was dat snel geregeld.
Leuk dat er in het weeshuis waar je nu verblijft, vrijwilligers zitten van verschillende nationaliteiten.
Trekken jullie veel met elkaar op?
Wat zal dat weeshuis er spic en span uitzien als jullie je werk hebben gedaan!
En dan de fris ruikende kleding en geboende koppies van de kinderen......
Echt dankbaar werk, hoor.
Nou Git, volgens mij ben je goed bezig; afwisseling in de projecten, afwisseling in de uitstapjes.
Geniet ervan en pas goed op jezelf!
De hartelijke groeten aan Isabel en een dikke kus voor jou.
Veel liefs, Corrie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
