AKWABAA

Hè hè, eindelijk tijd om op internet te gaan. Het is inmiddels een week geleden dat ik hier ben aangekomen, maar ik heb al zoveel gezien en meegemaakt. Om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden zal ik vanaf het begin beginnen.

Vorige week zondag was het dan zo ver: m’n grote, avontuurlijke reis naar Ghana. Bepakt en bezakt vertrokken we rond half 12 richting Schiphol. Nadat ik m’n bagage had gedropt, afscheid had genomen van familie en vriendinnen en door de douane was geweest, was ik dan toch echt alleen. Gelukkig vond ik snel de andere Nederlandse vrijwilliger, Isabel en zijn we voor de allerlaatste keer naar de MacDonalds geweest haha. Na de laatste dubbelcheck bij de gate, stapten we het vliegtuig in. Op dat moment besefte ik me dat ik er nu geen weg terug meer was. Eventjes dacht ik dat ik twee stoelen voor mij alleen had, maar helaas... Een lange, Afrikaanse jongen van rond de 25 kwam naast me zitten. Om vijf over drie Nederlandse tijd vertrok het vliegtuig richting Accra, de hoofdstad van Ghana. Het vlucht zou zeven uur duren, wat betekende dat ik rond acht uur Ghanese tijd en tien uur Nederlandse tijd aan zou komen in het warme Afrika. De tijd vloog voorbij. Ik heb een tijd met de Afrikaanse jongen zitten praten (ja jongens, jullie horen het goed geef me maar alvast op voor Grenzeloos Verliefd ha-ha). Hij vertelde dat zijn ouders van de westkust van Afrika naar Ghana waren geëmigreerd en dat hij sinds zijn twintigste in Amerika studeerde. Hij heeft sinds die tijd zijn ouders drie dagen gezien, heel apart om dat aan te horen. Verder heb ik een beetje films zitten kijken, totdat de stewardessen langskwamen met insectenspray om het vliegtuig insectenvrij te maken.
Nadat de piloot het vliegtuig veilig aan het Afrikaanse land had gebracht moesten we door de douane. Hier moesten we vingerafdrukken laten maken en kijken in een soort van webcam. De mensen achter de balie vroegen meteen of Isabel en ik een tweeling waren, terwijl we helemaal niet op elkaar lijken. Maarja, alle Ghanezen lijken ook op elkaar, vind ik. Daarna gingen we opzoek naar onze bagage, die ik wonder boven wonder heel snel had.
We liepen richting de uitgang en werden meteen door allemaal mensen aangesproken; ‘Hello hello, welcome, you need taxi?’. Er was ons echter verteld dat we op zouden worden gehaald door mensen van de organisatie, dus we liepen door. Toen we de ontvangsthal binnenkwamen stonden daar een stuk of 100 Ghanezen te roepen en zwaaien met bordjes. We waren blij toen we uiteindelijk ons bordje zagen. Vervolgens hebben we nog ongeveer anderhalf uur moeten wachten op andere vrijwilligers die ook die avond aankwamen in Accra. We werden in een busje gepropt met drie andere vrijwilligers en onze bagage. Ieder had twee grote stuks bagage bij zich, dus het paste maar net.
Na een 3 kwartier-durende rit door het donker en over hobbelige weggetjes, kwamen we om 11 uur uiteindelijk aan bij het hostel waar we die komende week zouden gaan verblijven. We werden naar de kamer gebracht waar al 2 Nederlandse meisjes lagen te slapen. Ilse en Marthe. Na even kennis te hebben gemaakt werden wij nog geroepen om te eten. We kregen rijst met tomatensaus. Totaal geen behoefte aan op dat moment, maar ik vond het onbeleefd om de eerste avond meteen al te weigeren, dus toch maar iets gegeten. Toen snel terug naar de kamer en meteen onze krakende stapelbedjes ingedoken omdat we toch wel erg moe waren geworden van al dat gereis.

De volgende ochtend werden we om zes uur gewekt door een haan, lekker begin van de dag. We hebben ons snel gedoucht, lees: bucket bath > bakjes met koud water over je heen gooien. Dit is erg onhandig als je je haren wilt wassen, maar het zorgt wel voor een goede afkoeling. Het is hier namelijk ’s ochtendsvroeg al super warm. Ook moet je de wc met dezelfde bakjes water doorspoelen. Hierna zijn we gaan ontbijten, droog wit brood, chocoladepaste en chocolademelk. Na het ontbijt hebben we Tina, onze Big Black Mommy, ontmoet en zij heeft ons uitleg gegeven over de veiligheid, het eten, de hygiëne en de cultuurverschillen, zoals: je moet bijna alles met je rechterhand doen, de linkerhand is namelijk voor dirty things. Het is ons afgeraden korte broeken te dragen, maar doorschijnende blousjes mogen dan weer wél. Mannen mogen in Ghana meerdere vrouwen hebben, maar vrouwen mogen niet meer mannen hebben. Het eten hier gebeurt niet gezellig samen aan tafel, maar de vrijwilligers eten apart van de rest van de familie. Ook kan het in het gastgezin zo zijn dat ze je eten voor je kamerdeur zetten en dan aankloppen en dat je je eten dan opeet op je kamer. En zo zijn er nog veel meer dingen die hier anders gaan dan in Nederland.
Na deze les zijn we met Deborah en Rebecca, de medewerkers van Tina, geld gaan omwisselen en hebben we een simkaart gekocht. Toen was het tijd voor lunch: rijst, tomatensaus, worstjes en een soort van gefrituurde banaan (planté), heel lekker!
Na de lunch was het tijd voor drum –en dansles. Het werd weer eens pijnlijk bevestigd hoe stijf de Europeanen zijn in vergelijking met de Afrikanen. Om af te koelen van de zware inspanningen zijn we naar de zee gegaan. De zee is hier heel wild: hoge golven en een flinke stroming.
Terug in het hostel kregen we al om half zes ons eten. Het eten was erg lekker, waarop ik aan Deborah en Rebecca vroeg: “WHO’S THE COCK?? EHHH I MEAN WHO’S THE CHEF??” Heel typisch weer haha! Er wordt hier trouwens geen onderscheid gemaakt tussen lunch en avondeten. Het is altijd: rijst of spaghetti met tomatensaus en een kippenpoot. Daarna kwam Tina naar Isabel en mij toe met de mededeling dat we naar een ander project zouden gaan, omdat wij in dit ziekenhuis meer zouden kunnen doen. We gaan nu naar Kasoa, een plaatsje dichtbij Accra. Ook komen we nu in een ander gastgezin: een man van 30, een vrouw van 27 en twee meisjes van 8 en 4 jaar. Dit gezin heeft nog niet eerder vrijwillgers gehad, dus het lijkt me heel leuk om de eerste te zijn!
Rond half negen wordt het hier heel stil, alle Ghanezen trekken zich terug op de kamer en gaan wat tv kijken of gaan slapen. De dagindeling is hier namelijk heel anders dan in Nederland. De meesten staan rond vier uur/half vijf ’s ochtends op en gaan rond half negen slapen.

De volgende ochtend kregen we uitleg over hoe je je moet gedragen tegenover je gastgezin en bij je project. Daarna zijn we naar de “binnenstad”van Accra gegaan. Ik had verwacht dat Accra een westerse stad zou zijn, maar dat is verre van waar. Grote huizen worden afgewisseld met krotjes van hout, heel bizar om te zien. We zijn naar een marktje geweest waar ik een leren tasje heb gekocht. Ze zetten hier de blanken heel snel af, dus een beetje afdingen kon geen kwaad. Toen iedereen wat gekocht had, zijn we naar een “restaurantje”geweest waar we ons eerste écht Afrikaanse eten hebben gehad: fufu. Dit is een heeeele pittige tomatensoep met een rauwe deegbal en een kippenpoot. Dit moest je eten met je handen, vraag me niet hoe. Het was niet te eten, maar uit beleefdheid heb ik toch wat opgegeten. Na de lunch zijn we naar een grotere markt geweest, wat een drukte en chaos! Er kwam een Ghaneze vrouw voorbij in een heel kort, strak broekje. Iedereen begon te roepen en schreeuwen. Dit was voor mij een teken dat ik NOOIT zo’n kort broekje hier aan zal trekken. Er waren overigens ook aardige Ghanezen op de markt die AKWABAA OBRUNI (welkom blanke) naar je roepen. Van Tina hebben we geleerd dat je dan OBIBINI (zwarte) terug moet roepen. Gelukkig kunnen ze dat hier waarderen. Na dat we het hadden overleefd op het marktje zijn we in het busje teruggegaan naar het hostel. Als je hier bij een stoplicht moet stoppen, komen van alle kanten mensen aan die je dingen willen verkopen. Deborah wees naar een man met een soort van aardappelen in z’n handen en zei: “that is jam”. Waarop ik met m’n stomme kop tegen die man zeg: “HELLO JAM!!” Het bleek dus dat de aardappelen jam werden genoemd in plaats van dat de man jam heette.
’s Avonds na het eten kregen we een drum –en dansoptreden van de lokale bevolking. De manier van dansen is hier heeel anders dan in Nederland, maar heel leuk om te zien! We mochten zelf ook meedoen, wat erg lachen was. Terug op de kamer ontdekte Isabel een kakkerlak onder het bed. OH MY GOD!!! We hebben met z’n vieren het hele hostel bij elkaar gegild. Gelukkig kwam daar onze redder in nood: Rebecca. Ze had een soort van roe bij zich om de kakkerlak mee te doden. Op dat moment leek ze net zwarte piet haha!

De volgende ochtend vertrokken de andere vrijwillgers naar hun project. Marthe, Ilse, Isabel en ik zouden hier nog een week blijven in verband met de cultuurweek. We zijn begonnen met de Twi lessen (wat een rare taal), gevolgd door drum –en danslessen. Hierna hebben we onze spullen ingepakt en zijn we van ons kamertje in het hostel verhuisd naar een kamer in het huis van Felicia. Zij is samen met Tina en nog een man de eigenaar van de organisatie. Haar huis is naast het hostel.
Die middag hebben we samen met het dienstmeisje Stella de was gedaan. Tina vertelde ons dat Stella erg arm is en in ruil voor geld onveilige seks heeft gehad. Op haar zeventiende heeft ze hierdoor een kind gekregen. Om haar kind te onderhouden werkt ze voor Felicia, terwijl haar moeder op haar kind past. Erg triest om te horen.. Ook hebben we met de kinderen van Felicia gespeeld, een tweeling van anderhalf en een jongetje van acht. Ze zijn heel schattig, maar erg verwend, omdat Felicia voor Afrikaanse begrippen heel rijk is.
Na het eten zijn we met Tina en Felicia, in de laadbak van de jeep, naar een soort van bar gegaan. Uitgaan doen ze hier van zeven uur ’s avonds tot een uur of tien, erg grappig om mee te maken.

Op donderdagochtend was het weer hetzelfde als altijd: iedereen hier in huis staat rond vijf uur op, behalve wij. Wij mogen “uitslapen” tot zeven uur. Dan ontbijten, zoals altijd droog wit brood, en twi-, drum –en dansles. ’s Middags zijn we met Deborah naar het strand geweest, waar we een tijdje met een Ghaneze man hebben gepraat. Hij leerde ons het woord: POEMPOEM (zoek zelf maar op wat dat betekent ;)). Op de terugweg naar hostel hebben we de eerste tropische storm meegemaakt. Kletsnat kwamen we aan in het hostel, waar de stroom uitgevallen was.. Toen de regen was opgehouden konden we gaan “douchen” en zijn we met stroopwafels en drop gaan chillen op onze kamer.

De volgende ochtend voelde ik me niet zo lekker en ik werd al helemaal misselijk toen ik zag dat ons ontbijt bestond uit: rijstepap, té hardgekookte eieren en droogbrood. Verstand op nul en eten, dacht ik. ’s Middags was ons eerste weekendje weg met als eindbestemming: Cape Coast. Tina had voor ons een hostel/hotel geregeld, dus nadat we onze spullen hadden ingepakt zijn we opzoek gegaan naar een trotro die ons naar Cape Coast kon brengen. Het fijne aan Ghana is, is dat iedereen op straat je wilt helpen. Het duurde dan ook niet lang voordat we de goede trotro hadden gevonden. De reis naar Cape Coast duurde drie uur. Hobbelige wegen, ongeveer 25 mensen in zo’n klein busje (terwijl er maar plek is voor 15-20 mensen), overal een vieze lucht en misselijkheid gaan niet echt goed samen heb ik gemerkt, maar we zijn heelhuids aangekomen in Cape Coast. Bij aankomst in het hostel/hotel bleek dat onze reservering niet goed was doorgekomen. De eigenaar vertelde ons dat we er wat konden eten en dat hij ons naar een ander hotel zou brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Wat was het heerlijk om na een week met alleen maar rijst of spaghetti met tomatensaus en water eens een pizza te eten en cola te drinken!! En nog fijner: een wc die doorspoelde, een kraan die stroomde en een douche die het deed!!

De volgende ochtend zijn we naar Kakum National Park geweest. Dit is een natuurpark met wilde dieren en hangbruggen. We hebben helaas geen wilde dieren gespot, maar we hebben wel de Canopy Walk gedaan. Dit is een wandeling van ongeveer een uur door het regenwoud en over hangbruggen. Ik was nog steeds heel erg misselijk, dus van de schommelende bruggen werd ik niet echt vrolijk. Ik was dan ook blij toen het uur voorbij was en ik weer ergens rustig kon gaan zitten. Na wat gedronken te hebben, zijn we naar Hans Cottage geweest. Dit is een park met (gedrogeerde) krokodillen. Je kon op de foto met deze krokodillen, maar dan moest je er wel voor betalen. Een beetje krom vonden wij dit, dus hebben we dit ook niet gedaan. We hebben wat gegeten en zijn toen met een omweg via het strand weer vertrokken naar Cape Coast. We zijn opnieuw wat gaan eten bij het restaurant/hotel van de vorige dag. Hier hebben we een Nederlands echtpaar ontmoet, die mij een beetje bang maakte over het feit dat ik misschien malaria zou hebben, doordat ik me zo ziek voelde.. Ik ben maar snel gaan slapen in de hoop me de volgende dag beter te voelen. Helaas was dit niet zo, dus in plaats van dat we zondagochtend naar Cape Coast Castle zouden gaan zijn we teruggegaan naar Accra. We wisten niet zo goed waar we moesten uitstappen, maar dat is uiteindelijk helemaal goedgekomen. In het hostel aangekomen, gaf Tina mij een soort druiven-/appelsap en ben ik gaan slapen. Rond half zes werd ik wakker gemaakt door Deborah en zij heeft mij naar de apotheek gebracht. Hier heb ik drie soorten medicijnen gekregen, iets tegen de diarree, iets tegen de misselijkheid en antibiotica.

Vandaag, maandag, hebben we gelukkig een dagje vrij. Ik kan nu tenminste even rustig liggen in de hoop dat ik me morgen beter voel. Wel moet ik nog mijn kleren wassen, zodat ik die woensdag droog kan meenemen naar het gastgezin. Het “huisslaafje” Stella is op ons aan het wachten om met ons de was te doen (twee emmers met zeep en één emmer met water, lekker back to basics), dus ik sluit af.

Ik hoop dat ik jullie zo een goed beeld heb gegeven van mijn eerste week hier in Ghana. Ik zal proberen aankomende week wat vaker om internet te kunnen, maar dat moet (hopelijk) wel goedkomen.

Liefs, Margit